Tijdens de COVID-19-pandemie kwam het verlenen van geneeskundige verstrekkingen op afstand via communicatie- en informatietechnologie in een stroomversnelling. Hoewel de pandemie bewezen heeft dat het verlenen van zorg op afstand een plaats heeft binnen de verplichte ziekteverzekering, bleek er evenwel een gebrek aan een meer algemeen toepassingskader. Het ontwerp van koninklijk besluit komt hieraan tegemoet zodat de tijdelijke verstrekkingen op afstand in het kader van de COVID-19-pandemie omgezet kunnen worden in structurele vergoedbare geneeskundige verstrekkingen.

In het ontwerp van koninklijk besluit worden definities met betrekking tot een verstrekking op afstand (bv. teleconsultatie, telemonitoring, enzovoort) en algemene toepassingsvoorwaarden voor vergoedbare verstrekkingen op afstand verleend door middel van informatie-en communicatietechnologieën vastgelegd.

Op basis van dit ontwerp van koninklijk besluit zullen over de verschillende sectoren heen de vergoedbare verstrekkingen op afstand in de verplichte ziekteverzekering verder uitgewerkt kunnen worden met het oog op een structurele opname in de vergoedbaarheid en in het licht van de buitenwerkingtreding op 31 december 2025 van het koninklijk besluit nr. 20. 

Het ontwerp is slechts van toepassing op de geneeskundige verstrekkingen vergoedbaar in het kader van de verplichte ziekteverzekering (met uitzondering van de geneeskundige verstrekkingen op afstand die in het kader van koninklijk besluit nr. 20 nog vergoedbaar zijn). Daarbij worden volgende categorieën van geneeskundige verstrekkingen op afstand onderscheiden:

• raadpleging op afstand
• behandeling op afstand
• expertise op afstand
•  overleg op afstand
• monitoring op afstand
• advies op afstand

Per categorie van geneeskundige verstrekkingen op afstand worden minimale voorwaarden vastgelegd waaraan de zorgverlener moet voldoen.

Het ontwerp wordt ter advies voorgelegd aan de Gegevensbeschermingsautoriteit en de Raad van State.